Mocz u zdrowej osoby powinien mieć jasnożółty, słomkowy kolor. Czasami ta barwa może się zmieniać w zależności od spożytych pokarmów, przyjmowanych leków albo ilości wypitych płynów, a czasami ze względu na toczące się procesy chorobowe w organizmie. Jaki kolor moczu powinien być powodem do niepokoju? Kiedy należy udać się do lekarza?
Badanie ogólne moczu to jedno z podstawowych badań wykorzystywanych w diagnostyce. Jest nieinwazyjne, proste i tanie – jeżeli chce się je wykonać prywatnie – a pozwala na szybką ocenę pracy nerek czy pęcherza moczowego, ale nie tylko. Nieprawidłowa barwa lub skład moczu świadczą o m.in. toczących się stanach zapalnych, cukrzycy albo stanie przedcukrzycowym, zapaleniu wątroby oraz uszkodzeniu mechanicznym nerek. Kiedy kolor moczu uznaje się za nieprawidłowy?
Za kolor moczu odpowiada barwnik – urochrom. W zależności od tego, jakie jest jego stężenie, mocz ma jaśniejszą lub ciemniejszą barwę. Właściwy kolor moczu to słomkowy, czyli jasnożółty. Świadczy o odpowiednim nawodnieniu organizmu i jednocześnie o prawidłowym stanie zdrowia.
Jeżeli mocz ma bardzo jasną barwę lub jest wręcz przezroczysty, może to wynikać z nadmiernego nawodnienia organizmu – wówczas stężenie urochromu będzie małe, stąd jasny kolor. Zazwyczaj nie jest to oznaka problemów zdrowotnych. Trzeba jednak uważać. Przyjmowanie zbyt dużej ilości płynów może powodować nadmierne wydalanie sodu i prowadzić do hiponatremii.
W przypadku picia niewielkiej ilości wody dochodzi do wysokiego stężenia urochromu i wydalania moczu o ciemnej barwie. Oprócz tego ciemniejszy kolor moczu bywa efektem wysokiej gorączki lub nadmiernego wysiłku fizycznego. Zwykle sugeruje odwodnienie, ale nie powinien być powodem do niepokoju.
Gdy zaś mocz przybiera brązową barwę warto się zastanowić, czy ostatnio nie zjadło się dużych ilości rabarbaru. Rabarbar powoduje zmianę koloru moczu, ale tu warto podkreślić, że z czasem barwa powinna wracać do normy. Jeżeli nie wraca, warto to skonsultować z lekarzem. Tak ciemny kolor może świadczyć bowiem o chorobach wątroby – stanie zapalnym lub marskości – a nawet o nowotworach.
Zdarza się, że pacjenci wydalają mocz o intensywnie pomarańczowej barwie. Czasami jest to efektem spożycia marchewek lub soków marchewkowych albo odwodnienia organizmu. Tu, tak jak w przypadku brązowego zabarwienia, warto obserwować, czy kolor wraca do normy. Jeśli się to nie stanie, powinno się wykonać badanie ogólne moczu w celu oceny pracy nerek. Pomarańczowe zabarwienie może sugerować choroby nerek albo problemy z drogami żółciowymi.
Różowa lub czerwona barwa moczu występuje u pacjentów po zjedzeniu dużych ilości buraków, jeżyn albo jagód do dwóch dni od ich spożycia. W przypadku, gdy utrzymuje się dłużej, osoba aktualnie nie miesiączkuje i nie ma hemoroidów, należy zbadać mocz pod kątem chorób nerek albo pęcherza moczowego.
W niektórych przypadkach mocz może przybierać zielony, niebieski lub wręcz czarny kolor. Na zieloną barwę wpływają przyjmowane suplementy witamin z grupy B, leki przeciwbakteryjne oraz infekcje dróg moczowych spowodowane np. zakażeniem pałeczką ropy błękitnej. Niebieski kolor bywa wynikiem zażywania niektórych leków albo przebytej infekcji bakteryjnej. Zaś czarna barwa świadczy zazwyczaj o długiej suplementacji żelaza.
Jeżeli istnieje wskazanie do wykonania badania moczu, przy pobieraniu próbki należy pamiętać o podstawowych zasadach, aby nie wpłynąć na wynik. Przede wszystkim próbkę trzeba dostarczyć w przeznaczonym do tego pojemniku jałowym. Przed rozpoczęciem pobierania warto dokładnie umyć ręce i opłukać okolice intymne, żeby usunąć bakterie. Następnie należy pobrać mocz z środkowego strumienia i dokładnie zakręcić pojemnik.
Mocz powinno się dostarczyć do laboratorium maksymalnie dwie godziny od pobrania, jeżeli przechowuje się go w temperaturze pokojowej. W przypadku przechowywania w lodówce, w której panuje temperatura od 2 do 4 stopni Celsjusza, czas ten wydłuża się do ośmiu godzin. Gdy mocz zostanie przekazany później, może się okazać, że w próbce doszło do utlenienia bilirubiny lub namnożenia się bakterii.
Bielactwo to przewlekła choroba o podłożu autoimmunologicznym. W jej przebiegu u chorego pojawiają się liczne przeważnie ostro odgraniczone odbarwione plamy na twarzy – zwłaszcza w okolicy oczu i ust, na szyi, wyprostnych częściach kończyn, grzbietach rąk, narządach płciowych oraz w dołach pachowych. Jakie są przyczyny występowania bielactwa i co można zrobić, żeby złagodzić jego objawy?
