Trądzik różowaty jest dermatozą o charakterze przewlekłym, postępującym, przebiegającym z okresami zaostrzeń i remisji. Etiopatogeneza choroby jest złożona i nadal nie w pełni wyjaśniona. Częściej chorują kobiety. Szczyty zachorowania przypadają na 25-35 i 45-55 rok życia.
Jak wygląda trądzik różowaty? Obraz kliniczny jest niejednorodny. Zmiany lokalizują się głównie w obrębie policzków, nosa, brody, czasem na szyi i w okolicy zausznej. W wielu przypadkach dochodzi także do rozwoju objawów ocznych. Jednym z pierwszych symptomów tej powszechnej dermatozy jest występowanie rumienia napadowego.
W kolejnych stadiach choroby rumień ulega utrwaleniu, dochodzi do powstania licznych teleangiektazji (pajączków), zmian grudkowych, krostkowych a w skrajnych przypadkach dochodzi do przerostu wybranych okolic twarzy, np. nosa.
Do czynników zaostrzających przebieg choroby zalicza się: zmienne warunki termiczne otoczenia, stres, słońce, wysiłek fizyczny, saunę, wilgotność, alkohol, gorące i pikantne pokarmy i napoje.
Terapia zmian skórnych w przebiegu trądziku różowatego uzależniona jest między innymi od stopnia nasilenia choroby. W każdym przypadku postępowaniem podstawowym jest profilaktyka, przez co rozumiemy eliminację czynników nasilających zmiany trądzikowe oraz pielęgnację skóry zmienionej chorobowo.
Leczenie trądziku różowatego oparte jest zarówno na preparatach miejscowych, w tym: metronidazol, erytromycyna, klindamycyna, kwas azelainowy, kwasy alfa-hydroksylowe, jak i ogólnym: tetracyklina i jej pochodne, erytromycyna, witaminy PP i C, leki naczyniowe. Co na trądzik różowaty, oprócz preparatów? Do uznanych metod stosowanych w terapii tej powszechnej dermatozy zalicza się również światłolecznictwo, laseroterapię, elektroterapię, elektrokoagulację oraz leczenie chirurgiczne.
Trądzik różowaty jest chorobą nieuleczalną o trudnym do przewidzenia przebiegu. Wczesna diagnoza, wdrożenie odpowiedniej terapii, jak również przestrzeganie zasad prawidłowej pielęgnacji skóry i szeroko rozumiana profilaktyka, zwykle pozwalają na zahamowanie progresji choroby, kontrolowanie jej przebiegu oraz zapobieganie powikłaniom.
