Infolinia 24/7: 58 775 95 99 / 801 033 200
Placówki medyczne
Choroby przenoszone drogą płciową są powszechne – szacuje się, że w Europie co roku zaraża się nimi około 15 milionów, a w Stanach Zjednoczonych około 20 milionów ludzi. Wiele ze znanych chorób wenerycznych może się rozwijać bezobjawowo, dlatego tak ważne jest przeprowadzanie regularnych badań, aby potwierdzić lub wykluczyć zakażenie i zminimalizować ryzyko przekazania partnerowi bakterii, wirusów albo pasożytów, mogących wywołać poważne konsekwencje zdrowotne. Jakie są najczęstsze choroby weneryczne? Jakie objawy towarzyszą chorobom przenoszonym drogą płciową? Odpowiadamy!
Spis treści:
Do zakażenia chorobami przenoszonymi drogą płciową dochodzi przede wszystkim w trakcie stosunku seksualnego bez zabezpieczenia – zarówno podczas stosunku waginalnego, jak i analnego oraz oralnego. Rzadziej spotyka się zakażenia przez styczność z przedmiotami, np. ręcznikiem czy gąbką, używanymi przez osobę chorą. Warto pamiętać, że czynnikami zwiększającymi ryzyko zapadnięcia na choroby weneryczne są: duża liczba partnerów seksualnych oraz unikanie stosowania prezerwatyw.
W przypadku chorób przenoszonych drogą płciową, takich jak chlamydia, rzeżączka, opryszczka narządów płciowych i kiła, mogą wystąpić podobne objawy, w tym:
W przypadku wystąpienia jakichkolwiek z powyższych objawów należy skonsultować się z lekarzem — przeprowadza on odpowiednie badania i zaleca odpowiednie leczenie. Ważne jest jednak zauważyć, że niektóre choroby weneryczne mogą przebiegać bezobjawowo, dlatego regularne badania i testy są kluczowe dla wczesnego wykrycia i leczenia tych infekcji.
Najczęstszymi chorobami wenerycznymi są:
Rzeżączka to choroba wywoływana przez bakterie Gram-ujemne dwoinki rzeżączki (Neisseria gonorrhoea). Może występować zarówno u kobiet, jak i u mężczyzn. Czasami diagnozuje się ją również u noworodków, na które przenosi się w trakcie porodu.
U dzieci powoduje zakażenie tkanek oka. Co ważne, kiła szybciej i częściej daje objawy u mężczyzn – atakuje cewkę moczową, powodując ból i pieczenie przy oddawaniu moczu, a w miarę rozwoju choroby również ropne wycieki. U kobiet może przebiegać bezobjawowo albo objawiać się zaburzeniami cyklu miesiączkowego, obfitym miesiączkowaniem, ropnymi upławami, bólami podbrzusza, bólami w trakcie stosunków seksualnych oraz pieczeniem i swędzeniem okolic intymnych.
Objawy u mężczyzn:
Objawy u kobiet:
Drugą najpopularniejszą chorobą weneryczną powodowaną przez bakterie jest kiła. Kiła powstaje na skutek zakażenia krętkiem bladym (Treponema pallidum) i dzieli się na dwa rodzaje – wrodzoną oraz nabytą. O wrodzonej mówimy wtedy, gdy krętek przekazywany jest na etapie życia płodowego przez łożysko. Trzeba pamiętać, że to bardzo niebezpieczne, ponieważ może spowodować poronienie lub poród przedwczesny, a także wpłynąć na urodzenie martwego dziecka, dlatego zaleca się przeprowadzenie badań na kiłę na początkowym i końcowym etapie ciąży. Jeżeli wynik jest pozytywny, wdraża się konieczne leczenie, minimalizując ryzyko powikłań.
Kiła nabyta przenoszona jest drogą płciową, chociaż do zakażenia może dojść również przez pocałunek, jeżeli chory ma zmiany w gardle. O jakich zmianach mowa? O owrzodzeniach. Na początek pojawiają się one na narządach płciowych. W kolejnej fazie obserwuje się występowanie wysypki na dłoniach i podeszwach stóp. Najczęściej jednak kiła przebiega bezobjawowo, co sprawia, że jest wyjątkowo niebezpieczna. Nieleczona może wpływać na uszkodzenie układu nerwowego, krążenia, na zmiany w oczach, kościach i stawach.
Wirus Herpes (HSV), zwłaszcza typu 2, jest odpowiedzialny za wywołanie opryszczki narządów płciowych. Infekcja ta jest przenoszona drogą płciową podczas stosunku płciowego. Objawy opryszczki narządów płciowych mogą obejmować:
Opryszczka narządów płciowych może przebiegać w postaci nawrotów, gdzie objawy pojawiają się okresowo. Chociaż leczenie opryszczki narządów płciowych nie jest możliwe, istnieją dostępne terapie, które mogą łagodzić objawy, przyspieszać gojenie i zmniejszać ryzyko przenoszenia wirusa na partnera seksualnego.
Najczęściej w kontekście chorób wenerycznych mówi się o AIDS wywoływanym przez wirus HIV. HIV, czyli ludzki wirus niedoboru odporności przenosi się nie tylko w trakcie kontaktów płciowych bez zabezpieczenia, lecz także w wyniku styczności z krwią zakażonego oraz podczas porodu i karmienia piersią. HIV może pozostawać w ukryciu przez nawet 10 lat – zakażony nie wie o obecności wirusa, ponieważ nie daje on żadnych objawów. W związku z tym zdarza się, że nieświadomie zaraża kolejne osoby. Dopiero po średnio 8–10 latach rozwija się AIDS, czyli zespół nabytego niedoboru odporności lub inaczej zespół nabytego upośledzenia odporności. Chory na AIDS łatwiej zapada na m.in. na zapalenie płuc, gruźlicę i nowotwory, ponieważ wirus HIV systematycznie niszczy jego układ odpornościowy.
Obecnie nie da się jeszcze wyleczyć tej choroby, ale pacjenci z AIDS przyjmują leki hamujące namnażanie się wirusa HIV, aby maksymalnie spowolnić efekty jego działania.
Właśnie ze względu na to, że HIV i inne choroby przenoszone drogą płciową nie dają żadnych objawów nawet przez wiele lat, tak ważne jest regularne przeprowadzanie badań stwierdzających obecność lub brak wirusów i bakterii wywołujących zakażenia. W ten sposób dba się o zdrowie nie tylko własne, lecz także partnera.
Kluczowym elementem jest właściwa diagnoza choroby wenerycznej — pozwala ona dobrać odpowiednią metodę leczenia chorób wenerycznych. Większość badań diagnostycznych wymaga wizyty w laboratorium. Niemniej jednak, ze względu na częste unikanie tego typu badań z powodu poczucia wstydu czy stresu wiele osób sięga po testy z apteki przystosowane do samodzielnego wykonania. W wielu krajach dostępne są profesjonalne testy diagnostyczne, takie jak testy na HIV, chlamydię czy kiłę, które można wykonać samodzielnie za pomocą krwi pobranej z nakłucia palca. Często takie badania nie różnią się od testów przesiewowych wykonywanych przez laboratoria.
Podstawowe metody diagnostyki chorób wenerycznych obejmują:
Dużą zaletą wielu testów jest możliwość wykrycia zarówno świeżej infekcji, występującej od kilku tygodni po potencjalnym zarażeniu, jak i przewlekłej infekcji mogącej pozostawać w fazie utajonej i często nie wykazuje objawów.
Istnieje kilka skutecznych środków, które można podjąć w celu minimalizacji ryzyka zakażenia chorobami wenerycznymi:
Należy pamiętać, że dbanie o zdrowie seksualne wymaga podejmowania odpowiedzialnych oraz świadomych decyzji.
Bibliografia:
Reumatoidalne zapalenie stawów to przewlekła postępująca choroba tkanki łącznej o podłożu autoimmunologicznym. Jej objawy nie są charakterystyczne, dlatego postawienie diagnozy bywa utrudnione. Trzeba jednak zrobić wszystko, żeby potwierdzić lub wykluczyć chorobę. Dlaczego to takie ważne? Ponieważ nieleczone RZS prowadzi do poważnych problemów nie tylko ze stawami, lecz także z innymi narządami.
Wirus RSV (ang. Respiratory Syncytial Virus) zalicza się do rodziny paramyksowirusów. Jest jednym z najczęstszych wirusów odpowiedzialnych za infekcje górnych i dolnych dróg oddechowych, w tym za rozwój ostrego zapalenia oskrzelików i zapalenia płuc. Najczęściej diagnozuje się go u niemowląt oraz małych dzieci. Dla części z nich stanowi poważne zagrożenie. W jaki sposób wykrywa się wirusa RSV i jak się go leczy? Jakie są objawy wirusa RSV? Odpowiadamy!
Alergia jest jednym z najczęściej występujących schorzeń na świecie – to choroba cywilizacyjna. Około 15 milionów ludzi w Polsce ma różnego typu alergie. Warto wykonać testy, żeby sprawdzić czy rzeczywiście jest się alergikiem.
